Stukje diepgang: hoe werkt sealant?

Een autolak-sealant is meestal samengesteld uit synthetische polymeren, zoals acryl of siliconen, die een beschermende laag op het oppervlak van de autolak vormen. Deze polymeren hebben unieke chemische eigenschappen die helpen bij het creëren van een duurzame en weerbestendige barrière.

Hoe werkt sealant om de lak te beschermen

Een autolak-sealant bestaat vaak uit een mix van polymeren, zoals acryl- of siliconenpolymeren, opgelost in een oplosmiddel. Wanneer de sealant wordt aangebracht op de autolak, verdampt het oplosmiddel en blijft er een dunne laag polymeren achter op het oppervlak.

De polymeren in de sealant hebben bepaalde eigenschappen die bijdragen aan de bescherming van de autolak:
Moleculaire hechting: De polymeren hebben functionele groepen die zich kunnen binden aan de moleculen in de lak en een sterke hechting kunnen vormen. Dit zorgt ervoor dat de sealant goed aan het oppervlak blijft zitten, zelfs onder invloed van weersomstandigheden en wrijving.

Barrière-effect: De polymeren vormen een fysieke barrière op het oppervlak van de autolak. Deze barrière voorkomt dat verontreinigingen, zoals stof, vuil en chemische stoffen, in contact komen met de lak. Hierdoor kan de lak langer schoon blijven en beschermd worden tegen schadelijke elementen.

Hydrofobe eigenschappen: Veel polymeren in sealants hebben hydrofobe (waterafstotende) eigenschappen. Dit betekent dat ze niet goed mengen met water. Door deze hydrofobe eigenschappen vormen de polymeren een glad oppervlak dat waterafstotend is. Dit voorkomt dat waterdruppels op het oppervlak blijven liggen en zorgt ervoor dat ze gemakkelijk van de lak afrollen, waarbij ze vuil en verontreinigingen meenemen.

UV-stabilisatie: Sommige polymeren in de sealant hebben eigenschappen om UV-straling te absorberen. UV-straling kan de autolak beschadigen door oxidatie en verkleuring te veroorzaken. Door UV-stabilisatoren aan de sealant toe te voegen, kunnen de polymeren de UV-straling absorberen en omzetten in warmte, waardoor de lak beschermd blijft.

Hoe kan sealant zich binden met de autolak (moeilijke versie)

De polymeren in de sealant hebben functionele groepen, zoals hydroxylgroepen (-OH) of siloxaangroepen (-Si-O-Si-), die kunnen reageren met de functionele groepen op het oppervlak van de autolak. Deze reacties kunnen leiden tot verschillende vormen van moleculaire hechting, zoals chemisorptie of fysische adsorptie.

Chemisorptie: Bij chemisorptie reageren de functionele groepen van de polymeren in de sealant met de functionele groepen op het oppervlak van de autolak. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren door covalente bindingen te vormen. Als de functionele groepen in de sealant bijvoorbeeld hydroxylgroepen zijn, kunnen ze reageren met de functionele groepen van de lak, zoals carboxylgroepen (-COOH), om esterbindingen (-COO-) te vormen. Deze esterbindingen zorgen voor een sterke hechting tussen de polymeren en de lak.
Wanneer deze functionele groepen ontbreken op het oppervlak, kunnen deze in sommige gevallen toegevoegd worden door een soort “primer” te gebruiken die “het oppervlak voorbereid”. Hiermee worden de missende functionele groepen aangebracht die vervolgens kunnen helpen in het vormen van een binding.

Fysische adsorptie: Fysische adsorptie verwijst naar de aantrekkingskracht tussen de functionele groepen van de polymeren in de sealant en de functionele groepen op het oppervlak van de autolak, zonder dat er chemische bindingen worden gevormd. Deze aantrekkingskrachten, zoals van der Waals-krachten, elektrostatische interacties of waterstofbruggen, zorgen ervoor dat de polymeren zich hechten aan het oppervlak van de lak. Hoewel fysische adsorptie minder sterk is dan chemisorptie, kan het nog steeds voor voldoende hechting zorgen.

De interactie tussen de polymeren uit de sealant en de autolak is afhankelijk van verschillende factoren, waaronder de chemische aard van de functionele groepen, de oppervlakte-eigenschappen van de lak en de omstandigheden tijdens het aanbrengen, zoals temperatuur en vochtigheid. Deze factoren kunnen de hechting en duurzaamheid van de sealant beïnvloeden.

Het is belangrijk op te merken dat de exacte interactiemechanismen tussen de polymeren en de autolak kunnen variëren afhankelijk van de specifieke samenstelling van de sealant en de lak. Daarnaast kunnen andere factoren, zoals de voorbereiding van het lakoppervlak en de applicatiemethode, ook invloed hebben op de hechting en prestaties van de sealant.

Sealants

Wat er gebeurt bij het aanbrengen (gewone versie)

Wanneer de sealant wordt aangebracht op de autolak, hechten de polymeren zich aan het oppervlak en vormen ze een dunne film. Deze film heeft verschillende functies:

Bescherming tegen uv-stralen: De polymeren in de sealant absorberen of weerkaatsen de ultraviolette (UV) straling van de zon. UV-straling kan de lak beschadigen door oxidatie en verkleuring te veroorzaken. De sealant beschermt tegen deze schade door de UV-stralen af te weren.

Weerstand tegen verontreinigingen: De sealant vormt een barrière tegen verontreinigingen zoals stof, vuil, zure regen, insectenresten en andere vervuilende stoffen. Door de gladde en hydrofobe eigenschappen van de sealant kan vuil minder goed hechten aan het oppervlak, waardoor het gemakkelijker kan worden verwijderd.

Chemische bescherming: Autolak kan worden aangetast door chemische stoffen, zoals zure regen, insectenzuren en vogelpoep. De sealant biedt bescherming tegen deze agressieve stoffen door een chemische barrière te vormen tussen de lak en de omgeving.

Langdurige hechting: De polymeren in de sealant hebben de eigenschap om zich goed te hechten aan de lak, waardoor de beschermende laag langdurig blijft zitten. Dit zorgt voor een langere levensduur van de sealant en een langere periode van bescherming voor de autolak.